Het laatste verhaaltje

De laatste twee weken ben ik niet meer heel veel in de kliniek geweest. Ik heb veel andere projecten bezocht en de laatste week ben ik naar een weeshuis gegaan. Vorige week donderdag ben ik naar de opening gegaan van een school. Deze school is laten bouwen door een 12 jarige jongen uit Venray. Hier gingen we dan ook met bijna alle vrijwilligers naar toe. De school waar eerst werd lesgegeven was denk ik niet groter dan 25m2. En hier kregen dan ongeveer 80 kinderen in les. De school die er nu staat is echt heel erg mooi. Het is een gebouw met drie lokalen en iedere leerling heeft een eigen tafel en stoel. Een hele verbetering dus! Vorige week vrijdag ben ik met mijn twee huisgenootjes mee naar de school geweest waar ze lesgeven. Het was de laatste schooldag want de komende vier weken hebben de kinderen vakantie. Omdat het de laatste schooldag was werd er veel gezongen en gedanst. Ook weer veel gespeeld met de kinderen daar. ’s Middags vierde mijn zusje in dit gastgezin haar verjaardag. Dus weer heel veel gespeeld met kinderen.
Zaterdag ben ik gaan raften. Als eerste kregen we de instructies. Ik was al zenuwachtig, maar door deze instructies werd in nog zenuwachtiger. Maar hij vertelde alles wel heel grappig. Er werd gezegd wat je moest doen als je uit de boot viel en wat als je onder de boot viel enz. Daarna kregen we onze zwemvesten aan en de helmen op. We stonden boven aan de kloof dus we moesten eerst nog een heel stuk naar beneden lopen. Er was een soort van trap gemaakt van takken waar je dan overheen moest lopen. Maar dit kon je niet als trap aflopen, want het was zo steil dat je dan voorover viel. Ik was zo blij dat ik die afdaling zonder al te veel schrammen had overleefd en toen moest het raften nog beginnen. In totaal zouden we 15 snelle stromingen nemen waar tussendoor nog wat langzamere zouden zijn. De eerste paar gingen nog best goed en tussendoor mochten we ook in het water springen en zwemmen. Best eng want je zwom gewoon tussen de krokodillen. Als iemand een krokodil zag moest je ook weer gauw naar de boot zwemmen. Op een gegeven moment mochten we ook van een hoge rots afspringen. Dit was ook echt heel erg vet. Een paar stromingen verder kwam er een die echt heel erg heftig was. Van tevoren werd nog allemaal vertelt wat je moest doen als je uit de boot zou vallen. Ik dacht als ik maar niet onder die boot kom want dat lijkt me echt heel eng. En natuurlijk de boot valt om en ik kom onder die boot terecht. Ik kon er zelf niet onderuit komen door dat zwemvest maar gelukkig pakte iemand mijn hand en trok me eronder uit. De rest was allemaal wel weer heel erg leuk, maar ik was echt geschrokken. Na 2 en half uur raften, een aantal blauwe plekken en krokodillen verder kwamen we uit op een super mooi wit strand waar we gelukkig met een lift naar boven gingen. De volgende dagen heb ik hier echt super veel spierpijn van gehad. Volgens mij dachten ze op die kliniek dat ik voor mezelf kwam, zo mank liep ik. Zondag ben ik weer naar de Victoria Falls geweest maar nu aan de kant van Zimbabwe. Het was weer zo ontzettend mooi. De kant van Zimbabwe is een stuk groter dan de kant van Zambia.
De rest van de week ben ik naar een weeshuis geweest. Er wonen 12 kinderen met een leeftijd van 3 tot en met 13 jaar. De kinderen zijn echt heel lief. Hebben veel gespeeld en geknutseld. Ook zijn we naar en marktje geweest en naar de stad. De eigenaren van dit weeshuis zijn ook echt super lief. Ze zijn nu een aantal grotere huizen aan het bouwen zodat er straks 40 kinderen kunnen worden opgevangen.
Morgen vertrek ik alweer naar huis. Wat zijn deze zes weken voorbij gevlogen. Ik hier super veel leuke mensen leren kennen en heel veel meegemaakt en gezien. Ik heb veel gelachen, ook gehuild maar vooral genoten van alles wat ik hier heb meegemaakt. Ik ga het hier echt heel erg missen. De vriendelijke mensen, overal muziek op straat, het lekkere weer. Maar ik kan ook niet wachten om weer naar huis te gaan en iedereen thuis weer te zien. Ik hoop dat ik nog ooit terug kan gaan naar Zambia, want ik ben toch wel een beetje verliefd geworden op dit land